Kanachiburi & The bridge over the river Kwai

Na vier dagen de hectiek van Bangkok te hebben geproefd, vertrok ik naar het rustigere stadje Kanachiburi. Online had ik een minivan geboekt die mij in drie uren tijd naar het busstation van Kanachiburi zou brengen. 

Eenmaal uitgecheckt bij mijn hostel in Bangkok, nam ik een taxi naar busstation zuid, net buiten het centrum van Bangkok. Eenmaal daar aangekomen, werd ik door verschillende mensen benaderd die mij een busticket wilden verkopen. Maar die had ik al, ik hoefde alleen maar “mai chai” (nee in het Thais) te zeggen en ze dropen een voor een af. Ik zag de balie waar ik me moest inchecken, liep er naar toen en binnen een kwartier zat ik al in de minivan naar Kanachiburi. De rit was niet veel bijzonders, de chauffeur reed netjes en voorzichtig. 

Een half uur eerder dan gepland reed de minivan het busstation van  Kanachiburi binnen. Waarop ik mijn reis vervolgde door lopend naar mijn hostel te gaan. Eenmaal ingecheckt en “gesetteld” te zijn ging ik naar de burg over de rivier Kwai.

De brug over de river Kwai is, zoals de naam doet vermoeden een brug over een rivier. Maar dit is niet zo maar een brug. De brug maakt deel uit van de Brurma - Thailand railway die in 1942 en 1943 is gebouwd door krijgsgevangen van de Japanners in de tweede wereld oorlog. Britse, Amerikaanse en Nederlanderse militairen hebben hier onder vreselijke omstandigheden aan het spoor gewerkt. Met werkdagen van 18 uur, minimaal voedsel en drinken hebben zij deze spoorlijn gebouwd. Om nog maar te zwijgen over de zware straffen van de Japanners en de tropische ziektes. Ten koste van honderden levens is de spoorlijn aangelegd, daarom wordt het ookwel “the deathrailway” genoemd. De geallieerden hebben vaak de brug gebombardeerd, hierdoor is in het midden van de brug een gat ontstaan, na de oorlog moest Japan de brug repareren. De originele delen zijn de ronde, half maan vormige railingen, de geblokte zijn door Japan na de oorlog gebouwd. 

De brug is bekend geworden door het verfilmde boek, de film uit 1957 trekt tot de dag van vandaag nog veel touristen, waaronder ik :)

Afin, genoeg geschiedenis voor vandaag. Na een half uur lopen van mijn hostel bereikte ik de brug. Net op het moment dat ik aankwam reed er een trein over de brug, de meer dan 100 mensen die op de brug stonden, waren allemaal tegen de railing van de burg gedrukt. Het was een bizar gezicht. Een trein die met een paar km/u door de kudde van touristen op de brug reeds.

Tussen de tientallen Thaise en een paar buitenlandse touristen liep ik op de brug, met het besef dat hier keihard aan is gewerkt met doden tot het gevolg. Het was best een raar gevoel om over de brug te lopen maar toch zeer indrukwekkend. Ik liep de brug op en neer, waarna ik nog een paar foto’s nam en mijn weg vervolgde naar de militaire begraafplaats in Kanachiburi. De begraafplaats was ongeveer 40 minuten lopen van de brug. Aangekomen bij de begraafplaats werd ik aangesproken door een agent die van de touristenpolitie was. Hij vroeg waar ik vandaan kwam en of ik het erg vond dat er opnames gemaakt werden tijdens mijn

bezoek. Dat was natuurlijk geen bezwaar, maar nog voordat ik verder wilde lopen vertelde zei de agent “graag gedaan, bij de boom liggen veel Nederlandse militairen en aan de linkerkant Britse”. Hè? Sprak hij Nederlands? Ik lachte en zei “Bedankt, grappig dat u Nederlands kan!”. 

Ik liep naar graven toe waar meer als 1600 militairen lagen begraven. Dit was best indrukwekkend, ik ben in Normandië geweest bij de graven van Omaha beach met nog veel meer graven. Echter dit kwam meer “binnen” gezien er Nederlanders lagen en ikzelf meerdere keren mijn eigen familie naam tegenkwam. 

Na nog een paar minuten te hebben rondgelopen, liep ik terug naar mijn hostel. Het was weer een bijzondere dag :) Morgen naar de Erwan watervallen.